Laseroterapia

Jest to metoda fizykoterapeutyczna z zakresu światłolecznictwa wykorzystująca oddziaływanie na organizm promieniowania laserowego o małej mocy( biostymulacja) w celu pobudzenia funkcji różnych układów i narządów. Nazwy Laser po raz pierwszy użył węgierski chirurg Endre Mester w 1967 roku. Efektywność biostymulacji laserowej jest ściśle związana z długością emitowanej fali światła laserowego, od której zależy zdolność przenikania przez tkanki. W biostymulacji znajdują zastosowanie głównie lasery helowo–neonowe (He–Ne), tzw. miękkie (soft laser), emitujące widzialne promieniowanie czerwone o długości 632nm. Używane są również lasery półprzewodnikowe, emitujące promieniowanie podczerwone (IR) o długości fali około 900 nm. Są to tzw. lasery średnie emitujące światło w bliskiej podczerwieni. Stosowana energia laserów małej mocy wynosi kilka mJ/cm2, a moc średnia do około 50 mW. Lasery mogą pracować z jednakową mocą od włączenia do wyłączenia jak i impulsowo (wyzwalając serię krótkotrwałych impulsów). Główne działanie laseroterapii to: działanie przeciwbólowe, przeciwzapalne i stymulacja procesów regeneracyjnych. Efekty terapeutyczne są obserwowane kilka godzin po zabiegu lub nawet po kilku dniach po zakończeniu terapii. Do wykonania zabiegów laserowych stosowane są sondy punktowe lub skanery. Aplikatory punktowe stosowane są do naświetlań małych powierzchni. Aplikatory skanujące obejmują większe powierzchnie, poruszają się automatycznie. Laseroterapia biostymulacyjna ma zastosowanie w leczeniu, nerwobólów, ran i owrzodzeń, chorób układu ruchu- choroba zwyrodnieniowa stawów, stany zapalne, pourazowe, entezopatie, zespoły bólowe kręgosłupa. Oprócz medycyny fizykalnej biostymulacja laserowa ma szerokie zastosowanie w dermatologii i w kosmetologii.